İnsanoğlu yürür ince bir çizgide ,
Biri yaşam , diğeri ölüm gizli.
Her adım bir nefes, her nefes bir hesap,
Ama çoğu zaman farkında değiliz biz bunu.
Yaşam kısa , biz uzun sanırız,
Sevdayı erteleriz, hayali yarıda bırakırız.
Oysa ölüm sessizce yaklaşır,
Görünmez bir gölge gibi peşimizde.
Sığdırdıklarımız küçük , önemsiz geçici
Kırgınlıklar , iki günlük sevdalar, unutulmaz sözler...
Sığdıramadıklarımız ise, derin, sessiz bekleyen
Konuşulmamış kelimeler, yapılamamış iyilikler, yarım kalan hayaller.
İnsan kendi ölümünü unutmuş gibi yaşar,
Koşar, hırslanır, sahiplenir, kıskanır.
Ama tüm o telaş, hepsi boşunadır,
Çizginin öteki tarafında , hiçbir anlam taşımayan gölgeler...
O çizgi, sabit ve değişmez.
Her an seçim yaparız
Sığdıracak mıyız gerçek sevgiyi, huzuru anlamı?
Yoksa dolduracak mıyız boş telaşla, önemsiz hesaplarla?
Ve unutma : Ölüm geldiğinde, çizginin diğer yanında hiçbir şey taşınmaz .
Sadece ruhun sessiz tanıklığı kalır,
Yaptıklarımızın ve yapamadıklarımız...
Hayat ile ölüm arasında ince çizgi, bazen fark edilmez
Bazen görmezden gelinir, bazen de koşarız boşuna.
Ama çizgi oradadır, sabit , sessiz ve gerçek
Her şey boş, ama bu boşlukta bir tek gerçek var :
Ölüm var.
Ve biz, fark etsek de etmesek de,
O çizginin diğer yanında, bu gerçeğe teslim olacağız. 
Mihrican Tunç
Kayıt Tarihi : 3.11.2025 02:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!