Hayat giderek uzak bir yalnızlık

ben şimdi uzak bir merhaba gibiyim,
o küçücük kız çocuğuna benzeyen hayata.
saçlarına her sabah at kuyruğu yaptığım
gözden kayboluncaya kadar ardından baktığım.
kendimizle barışmak olurdu adımız,
kerrat cetvelini beraber ezberlemek
ve halı üzerinde beş taş oynamak, gülerek.

ve toplayamadığımız olurdu o taşları bazen de
gittikçe uzaklaşan bir yanı da var işte hayatın
avuçlarımızdan kaçan böylesine derdik.

ben şimdi uzak bir merhaba gibiyim,
o dünyalar güzeli genç kıza benzeyen hayata.
yan gözle bile bakmadığım gizli mektuplar
ve gizli kavgalarında öfkeye bulaşan hıçkırıklar.
vazgeçilmez bir arkadaşlık olurduk
kol kola girip türküler söylediğimiz sokaklardan
bugünde geçerken gene, ama ayrı kaldırımlardan.

ve tanımaz gibi selamsız kaçırıp gözleri bazen de
gittikçe en sevdiklerimizle bile akıl almaz şekilde
yabancılaşan küfür dolu yanı var böylesine derdik.

ben şimdi uzak bir merhaba gibiyim,
o ellerine sevgiyle sarıldığım anama benzer hayata.
verdiği her öğretiden zorunlu ve giderek kopuk,
dipsiz kuyuların en dibi gibi anlamsız bir boşluk.
bilinen her şeyin giderek unutulması,
ve gururlu arkaya bakmayışlar gibi duvara doğru.
yani ıskalanmış, tadılmamış tüm yolların sonu.

gittikçe akşam karanlığı ve göz gözü görmezlik olan.
gittikçe ıssız bir galerinin duvarına sırtımızı dayayan.
gittikçe güneşin batışı gibi ufku yalnızlığa boyayan.
ellerimizde bir varmış-bir yokmuş gibi
gittikçe yalnızlaşan, gittikçe yabancılaşan…