Hayat Çok Yordu Baba Şiiri - Mehmet Zafer

Biliyor musun baba…
Ben kaç kez sana konuşmaya geldim de, içime akıp gittim
Gözlerimi gözlerine dökerken
Aslında bütün yükümü boşaltmak istiyordum da
Yapamıyordum.
Bir şeyler gelip içimi sıkıyor,
Çıkması gereken bütün cümleler
Boğazımda düğümleniyordu.
Yılların yüzünde bıraktığı izleri,
Yaşanmamışlıklarını gözbebeklerinde görüyor,
Ciğerlerinde katre katre olan acılarına
Bir yük te ben bırakmak istemiyordum.
Nerede yarım kalmış bir öykü varsa bana ait
Hayat,her zaman hali vakti yerinde olan yalnızlığı yaşattı bana
Konuşmam gereken yerde susmaktan yoruldum
Anlaşılamamaktan,adam yerine konulmamaktan bıktım
Hani “ insanın en çok sevdikleri belini büker “ derdin ya
Ben boynumu bile büküyorum
Kırılmasınlar diye kaç parça olduğumu bilmiyorum
Söylesene baba,neden yaralar hep kanar da iyileşmez?
Neden insanın içini sızlatan acıların sonu bir türlü gelmez?
Sen nasıl dayandın bu kadar sene,bunca acıya?
Nasıl omuzladın hayatın yükünü?
Onca yoksulluğa göğüs gerip,
Her fırtınaya karşı nasıl ayakta kaldın?
Zaten hayatım boyunca hep sana özendim
Sana imrendim
Şimdi belini büken hayatın izlerini yüz hatlarında gördükçe
Verdiğin onca emeğe rağmen,
Bir baltaya sap olamamanın utancını yaşıyorum.
Hakkını helal et baba..
“İnsan gördükçe yaşar,yaşarken öğrenir” derdin ya
Galiba ben o dediğin zamanı hep yaşıyorum
Ama hayatı bir türlü anlamıyorum baba.
Uğruna can vereceklerim canımı yakıyor,
Bu yorgun bedeni bir yere sığdıramıyorum.
Ne yüreğimi serinletecek bir nefes
Ne yön tayin edecek bir el var
Yola çıktığın herkes bir şekilde yarım bırakıyor baba
Yolun sonuna varana kadar
Kaç hançer yarası birikiyor sırtımda
Kaç dil yarası bağrımı delip geçiyor sayamıyorum baba
Ne gidecek yerim var, ne sığınacak bir siperim
Bir sığıntı gibi muamele görmekten bıktım
Boyum kadar çocuklarım varken çocuk gibi azarlanmaktan yoruldum artık
İçtiğim çay bile boğazıma diziliyor
Ne halde olduğum kimsenin umurunda olmuyor baba...
Alıp başımı gidesim var buralardan
Gidip bir daha dönmek istemiyorum.
Kahır dolu bir ömrü tükettiğim bu kentin sokaklarında
Ayak izlerim silinsin istiyorum.
Anılmasın adım bir daha
Hep aynı acılar içimi yakmasın istiyorum
Bir sonsuza yazılsın adım
“Öldü” denilsin.
Beni sorduklarında
İçimdeki kıyametten bahset
Yaşadıkları ağustosta ilikleri dondurur de.
Ben gittiğimde hiç kimseye yâr olmadığımı da söyle
Ne eşten yana,ne dosttan yana bir hayır görmediğimi
Aynı kanı taşıdığım insanların damarlarımdaki kanı bile
Bana çok gördüklerini söyle baba...
Ardımdan yaş döktüklerinde
Yaşlarını boğazlarına diz, yanlarına kalmasın baba...