Hayat Borcunu Ödemeli Şiiri - Belgin Yazar

Bir süredir tanıyamıyordu kendini,
Pek çok şey vardı kafasında.
Rüzgârın önünde sürükleniyor gibiydi sanki.
Ama hiç hoşuna gitmiyordu bu hali.
Yakışmıyor sana dedi, hiç yakışmıyor.
Silkinip kendine gelmeliydi.
Kum tanesi değildi ki savrulup gitsin.
Bu hayat benim diye düşündü,
Ve ben nasıl yaşamak istersem öyle yaşanır…

Eskiden mektuplar yazardı kendine,
Kendisiyle hesaplaşır, içini dökerdi kâğıtlara.
Artılarını eksilerini yazardı ve bakardı,
Hangileri hayatında daha çok.
Elinden geldiğince de eksileri artı yapardı.
Uzun süredir bırakmıştı bu kendisiyle sohbeti.
Peki, ama neden, neden yazmıyordu yine.
Çok mu yolunda gidiyordu her şey,
Ya da o mu kaçıyordu kendisiyle yüzleşmekten…

Karar vermem gerekenler var, dedi.
Hem de bir an önce…

Hataları vardı elbet her insan gibi,
Hatasız yaşanmıyordu bu hayat.
Peki ders almış mıydı hatalarından,
İşte orda durakladı…
Evet, diye düşündü.
Pek çoğundan ders almıştı.
Peki, o zaman neydi bu yürek sıkıntısı,
Neydi bu yorgun hali.

Evet, doğru kelime yorgun olmasıydı.
Çok yorgundu…
Beyniyle, bedeniyle, yüreğiyle yorgundu.

Aldı kâğıt ve kalemi eline.
Yaktı sigarasını ve daldı uzaklara…
Önce artılarını yazdı ve sahip olduklarını,
Sonra da eksilerini, kaybettiklerini.
Artıları fazla, eksileri düzelmeyecek şeyler değildi.
Kalktı yerinden, balkona çıkıp bir nefes aldı.
Serçeler baharı müjdelercesine sevinçle ötüyorlardı.
Doğa uyanmış, her yer papatyalarla dolmuştu.
Önce gülümsedi, sonra utandı kendinden…
Her canlı hayata böylesine bağlanırken,
Bu ruh halini hiç beğenmedi.

Evet, sorunu bulmuştu.
Bu güzelliği paylaşacağı biri yoktu yanında…
Yalnızlıktı yüreğini yakan.
Sevenleri vardı elbet, onun da sevdikleri.
Bir sözüyle yanında olacak dostları vardı.
Ama… Yetmiyordu işte.

Özel biri olmalıydı şu an yanında.
Başını omzuna dayayıp,
“Bak ne güzeller” deyip, serçeleri, papatyaları gösterebileceği biri.
Öyle biri ki…
Hayatına hayat katmalıydı.
Yüzünde tebessüm,
Ruhunda huzur,
Yüreğinde sevgi olmalıydı…
Dindirmeliydi yüreğinde kopan fırtınaları,
Karanlıkları aydınlık yapmalı,
Kışları bahara çevirmeliydi…

Tekrar geçti yazılarının başına.
Büyük harflerle SEVGİLİ yazdı.
Evet, istediği buydu.
Yürekten bir sevgiydi…
Yanında olacak, elinin ereceği, gözünün değeceği bir sevgili.
Herkesin isteği değil miydi bu.
Kim istemezdi ki sevmeyi sevilmeyi…
Benken biz olmayı…

Olmuştu da, sevilip sevildiği zamanlar olmuştu.
Ama bir yerlerde bir hata yapmıştı belki.
Ya yanlış kişilere açmıştı yüreğini,
Ya da çok vermişti sevgisini, taşıyamamışlardı.
Yoksa yalnız olmazdı ki şimdi…

Geçici, anlık sevgilere kapalıydı hep yüreği.
Yanında biri olsun diye kimseyi almamıştı hayatına.
Beraber yaşlanabileceği,
Hayatı paylaşabileceği,
Yanındayken bile özledim diyebileceği,
Yaşlanınca da elini tutup,
Kokusunu içine çekebileceği birini istemişti.

Hayat çok şeye gebe, diye düşündü.
Kim bilir belki de, bir yerler de onun gibi düşünen,
Onun gibi sevgiye özlem duyan birileri vardı…
Ve kim bilir belki bir gün,
Hayat ona olan borcunu öder ve karşısına çıkarırdı,
Hiçbir zaman pes etmemişti ki,
Hiç vazgeçmemişti hayatla savaştan…
Umudunu yitirmemişti hiç…

Katladı kâğıdı, kaldırdı çekmeceye…
Devam, dedi. Devam…
Kendini toplamalı, güçlü olmalıydı ki…
Seveceği insanla karşılaşınca o sevdayı yaşayacak gücü olsun.
Doyasıya yaşayabilsin…

Hafiflemişti yüreği bir sonraki fırtınaya dek…

21.02.2010