Hayat Bir Tiyatrodur Şiiri - İbrahim Yılmaz

Herkes kaderinin yazdığı
Hayat tiyatrosunun rolünü oynar
Kimse kimsenin hayatını çalmaz
Kimse kimsenin yerine;
Yemek yemez
Su içmez
Acılar çekmez
Aşık olmaz
Nefes alamaz
Kimse kimsenin yerine ölmez
Herkes payına düşen acı ve tatlı hayatı yaşar
Hiç kimse bir başkasının mezarına girmez
Kendi mezarına girer
Orada hesaplar müşterek değildir
Hesaplar orada bireyseldir
Ya kendi cefasını çeker
Veya sefasını sürer.

Tenimin kaygılarını gidermiyor artık yağmurlar
Sahte gündemler belirliyor hayatın sayfalarını
Durgun suya düşmüş gözlerinin yeşil sayhaları
Ben güneşin altında üşürken neden yanıyorum
Neden üryan insanlar dünyasında sessizce ağlıyorum
Neden beni tedirgin ediyor aşkı terk eden duygular
Uykusuz gecelerimin şahididir bu muttasıl mısralar.

Noksan olan neydi ki hayatımızda kalbimiz nalan
Bu çağda neden sokakları öpüyor acıların naraları
Arayan duyan bilir bize merhaba diyen akasyaları
Karnı aç bir yoksulun bakışlarında bir dünya gizli
O dünyayı hissetmeyen insanların kalpleri çok kirli
Ben senin ihtişamının sırlarına hayranım asırlarca
Belki serin bir aydınlıktır bende sevdan yıllarca.

Hayat bir tiyatrodur;
Senaristi
Yapımcısı
Yönetmeni
Dekoru
Ve oyuncuları bellidir
Belli olmayan oyuncuların zikzaklarıdır
Aslında yapımcı biliyor
Oyuncuların mahsustan ağladığını
Senarist biliyor hayatın vardiyalarını
Senaryoyu yazan
Kalben ağlayan ve gülenleri biliyor
O zaman,
Kim bu devasa tiyatronun sahibi
Kime tescilli mülkiyeti?

Gazze'de öldürmeyin masum çocukları
O kahpe Siyonist çete ağlatıyor anaları
Artık ateş ısıtmıyor üşüyen uyuşmuş yanlarımı
Demek kangren olmuş sahrada çocuklar
Ben sessiz adımlarla denize yürüyorum
Kadınlar ölürken aslında ben ölüyorum.

Hayatın hangi sayfasını öpsem ağlıyorum
Aşkın vardiyalarında ben seni duymuyorum
Fay hatları olmasa yapımcıyı yok sayacaktım
Bir gece kırk beş saniyede seni hatırladım
Hayatın bir tiyatro olduğunu o an anladım
Gök kapısı açılınca derin hülyalara daldım
Fasit dünyada rolüm neydi sonunda anladım.

Ocak 2024