Hayat Bir Sahnedir Şiiri - Meziyet Ak

Hayat dört perdelik bir tiyatro sahnesidir,
Birinci perdede ağlayan bir çocuk seyredilir.
O çocuk sütten çok sevgilerle beslenir,
Gördüğü sevginin derecesiyle o çocuk beslenir.

Başlar gençlik denilen pembe düşler devresi,
Bütün güzelliklerden hemen geçer hevesi.
Derin izler bırakır terslenirse sevgisi,
Kırılır onların hemen kalplerinin penceresi.

Başlar orta yaşta da üçüncü perde dramı,
Bitmiş çocukluk gençlik pembe düşler zamanı.
Olgun yaş denen devre değiştirir insanı,
Geçmişe bakıp insan anlarmış hatasını.

Yaşlılık da son perde birden kapanıveriyormuş,
Faydasız pişmanlıklar gözünün feri solmuş.
Sahneden ayrılmanın zamanı gelp çatmış,
İnmiş perde o anda işte sahne kararmış.

Yaşamın değerini yaşarken bilmeliyiz,
Hiç bitmeyecekmiş gibi yaşıyoruz hepimiz.
Kapanırken son anda yaşama gözlerimiz,
Bilelim ki bu dünyanın hepimiz kölesiyiz.

Bencillik etmeyelim kırmayalım kalpleri,
Dünya emanet bize insanların hiç biri,
Kalamazlar dünyada lâzımdır bilmeleri,
Ne şöhret ne zenginlik aldatmasın sizleri.

Dünya kalıyor hep ne mal gider ne para,
Ne iyilik yaptıysan onlar gider yanında.
Bil ki kalmaz hiç kimse yaşam sonu hayatta,
Son yolculuğa çıkmak ise en son perde dünyada.