Hayat Arkadaşım Şiiri - Tülin Öztunç

İşlerken yalnızlığı ömrüme nakış nakış
Gölgemle yürüdüm hep o yolu karış karış
Terk etti ikisi de sonbaharımda beni
Anladım ömrüm artık nihayetine erdi

Çok yanılmışım meğer. Olan bir mucizeydi
Ellerimi tutu ve şu sözleri söyledi:
Razımısın birlikte yürüyelim bu yolu
Son demde yaşayalım hayatı dolu dolu

Kalbim o an nerdeyse çıkacaktı yerinden
Bir hayal bir düş müydü gördüklerim gerçekten
Gözünden okumuştum O son gürlüktü bana
İçimden geçenlerle tuttum onu sınava

Mavi renk desem dedim. Umutlarımsın dedi
Beyaz ne demek dedim. Tertemiz aşkım dedi
Aşk nedir peki dedim. Bilmiyor musun dedi
Ben senin nenim dedim. Tek dileğimsin dedi

Cesaret mertlik dedim. Aşkın koşulu dedi
Sadakat vefa dedim. Olmazsa olmaz dedi
Ayrılık özlem dedim. Yürek yangını dedi
Ben senin nenim dedim. Yaşam sebebim dedi

Kurduğun düşün dedim. Cennete sefer dedi
Meskenim neren dedim. Şah damarımsın dedi
Var mıdır senin gibi bir seven daha dedim.
Kainatı dolaşsan bulunmaz eşim dedi.

Aşkının saf özünü nasıl anlarım dedim
Yücelere çıkma hiç. Bana şöyle bak dedi
Dilden düşenler dedim. Onlar yeminim dedi
Son sözün nedir dedim. Gözümün nuru dedi

Benden ayrı ellerde yaşarmışın hiç dedim
Bir nefes sonrasında ölürüm inan dedi
Nefesin nefesimden ellerin ellerimden
Gözlerin gözlerimden ayrılmasın hiç dedim

Dilbazın dili dedim. Onlar şarlatan dedi
Bin bir telde oynayan. Gerçek cambazdır dedi
Sol yanı mermer dedim. Onlar zaten yok dedi
Ya hayat arkadaşı. El ele ölmek dedi

Peki takla üstüne takla atanlar dedim
Onlar ancak kendini kandıran şaşkın dedi
Ya kendini alemin piri sayanlar dedim
Sahtekarın piridir gülüp geçersin dedi