Hayat Arkadaşım Şiiri - Fadlı Doğan

Sen gidince gülüm…
Üç beş gün çocuklar torunlar yanımda kaldılar
Torunların cıvıltısından evimizin içi şenlendi
Onların varlığında seni görüp avundum
Ama bu akşam çoluk çocuk hepsi eve döndüler
Yalnız kalınca seni aradım, evin içinde felli fellik
Seni aradım, yetim gibi, öksüz gibi seni aradım.
Vakit geç olmuştu ama uykum gelmiyordu,
Acaba gözlerim bana yalan mı söylüyor diye
Odalara tek tek bir kez daha baktım.
Ama sen yoksun be gülüm…

İşte sesiz ve sensiz geçireceğim ilk gece,
Gerçeklerle yüzleşme zamanı.
Öylesine alışmışım ki sana uyku girmedi gözlerime,
Sulu gözlerle odalar arası dolandım durdum.
Gözyaşlarımın değmediği hiçbir köşe kalmadı.
Saymadım her odaya kaç defa girip çıktığımı,
Ama şunu iyi bil ki ben sana muhtacım,
Sensizliğe asla dayanamıyorum be gülüm...

Nihayet tan yeri ağardı sabah ezanı okundu.
Güneşin doğuşuyla birlikte,
Sağ elimde bastonum, sol elim belimde
Üçayak üzeri seke seke mezarlığın yolunu tuttum…
Sensiz geçen gecenin hasretini gidermek için,
Mezarının başına gelip de
Toprağın soğuk yüzüyle karşılaşınca,
Bir kez daha anladım ki sen yoksun be gülüm.

Mezar taşların beni zamansızca terk edip gidişini
Ve yalnız kalışımı yüzüme haykırıyorlardı.
İnsan hiç mezarın soğuk yüzünü sever mi…?
Ben seviyorum be gülüm çünkü sen varsın içinde.
Sen var ya sen beni mezarlık tiryakisi yaptın.
Anasız babasız yaşamaya alıştım ama
Sensiz yaşanmıyor be Gülüm.

Her gün gelip gidiyorum,
Her gün gidip geleceğim
Bir gün Rabbim beni sana getirinceye kadar,
Gerçek manada kavuşuncaya kadar
Manevi dünyada buluşuncaya kadar
Gece duvarlarla gündüz mezar taşınla
Konuşmak kaderim oldu be gülüm…