Hayat Anatomisi Şiiri - İlker Gelik

'Bu satırları mezarımdaki karanlığımdan ilham alarak yazıyorum,
okuduktan sonra,lütfen başıma gelip ağlama,
çünkü; mezarımın akasya bahçesine benzemesini istemem.'

...

Doğdum,
isteksizce..
kıçıma vurdular,ağladım.
Bir kalp verip,
'bununla sevip,bununla öleceksin.' dediler.

Yürüdüm..
emekleyerek başladığım hayata,yürüdüm.
birşeylerden uzaklaşmak için,
gitmek gerekiyordu.
gitmeyi öğrenmenin ilk adımıydı,yürümek..

Uyudum..
bostanıma giren danaları yakalayıp,
kurban diye kestim şeker bayramında.
Beşiğim yerine,yalanlarını salladılar,
yalanların üzerinin örtülmesi için,uyutuldum..

Büyüdüm..
gözyaşlarımla serpildim,uzadı boyum.
ellerim,ayaklarım,kalbim,
büyüdü..
'artık sevebilirsin.' dediler.

Öğrendim..
sevmeyi,
sevilmeyi,
kolay yoldan nasıl ölünebileceğini..

Sevdim..
ak sütünü benim için ziyan eden,
geceleri üzerimi sevgisiyle örten,
hayatıma ilk giren kadını;
annemi..

Bir daha sevdim..
Çocuklarımın 'anne' diyebileceği varlığı,
şehvetini geceye asıp,
rüyalarımı gözleriyle süsleyen kadını..

Daha çok sevdim..
ölüme biraz daha yaklaşmam gerekiyordu,
yaklaştım kadına,dudaklarına.
Burun buruna geldim ölümle.
öpseydi,prens çakması bir kurbağaya dönüşebilirdim,
ya da,yan sanayi üretimi aptal bir aşık..

İstemedi..
kursağımda kalan hayata,
bir bardak gözyaşını çok gördü..
Birsürü şey istedi,
en çok ta gitmeyi..

Gitti..
aydınlığımın üzerine örttü kapıları.
Penceredeki perdeleri söküp,
kefen niyetine doladı boynuma.
tabut diye,valizine doldurdu benliğimi,
öldüm..

daha sonra,
Geldi ve,
bir aşığın arkasından okunabilecek son duayı fısıldadı;
'Elveda..'

İlker Gelik