Bahar çiçekleri vardı şu ağacın dallarında
Zamansız yağdın kar, zamansız estin rüzgar
Yerlere döküldü taneleri çiçeklerin, ezildiler...
Kim bilebilir ki güzelliklerin acılarını,
Kim hissedebilir ki ağacın çektiklerini
Ve kim bilebilir ki rüzgarla bir olan karın ağıdını....
Geldi de geçti günler zamanla yarışarak
Tane tane toplandı dallardan özlemler
Güne gün katıldı da geldi yeniden bahar...
Hükmü yok güçsüzün güçlüye...
Saçlar ağarmış kim bile ki niye...
Gönül küflenmiş, sevgi hangi dağ ardında,
Tutmaz olmuş ayaklar, gidemeyenin derdi ne,
Eller çaresiz, diller suskun, gözler ağlamaklı...
Doruklara mı çıktı umut, bulamadı takipçiler..
Bir sis sarmış gönlü, kim kimle belirsiz
Analar, babalar, evlatlar çaresiz...
Hanelerin etrafını saran boran mı fırtına mı
Gönüllerin ağıdını silen vedadan kalan nebzeler mi...
Tut eli, sar gönlü, ver gücünü ki buluna,
Ulaşılmazlığa doğru dört nala kaçan duygular.
23 Mart 2009 Pazartesi
SERAP HOCA
Serap DemirtürkKayıt Tarihi : 1.4.2009 22:09:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
