Hayat Şiiri - Fatih Işık

Dünya bir kömür madeni,
Bu şehirse elmas gibi içinde..
Mavisi daha bir başkadır denizin.

İşte biri de o denize dalmışken,
Kendini yüreğinin kuytularında buluyor.
Meğer ne kadar ümitsiz atıyormuş yüreği.
Onu büyütüp,
Bu lanet olası günlere getirenlere,
Kabahati buluyor ve
Onları kendi nefreti içinde
Cezalandırıyor.

Bir sürü parfüm kokusu geliyor burnuna,
Üzülüyor ve çaresizliğine yanıyor,
Yazıyor..
Ağlamayı kendine bir yol bulup,
Yakıştırıyor,
Savuşturuyor gözyaşlarını acımasızca.
Daha önce nehirlere,
Boğulma pahasına dalmıştı,
Kalmıştı orada,
Ümidiyle..
Nice küçük mutluluklar yaşamıştı,
Anımsadı.
Nasıl da hayaller kurmuştu..
Sormuştu,
Herkese,
Bu onun hayatıysa
Acı ama tatlıysa..
İyi ya da kötü,
Var mıydı bu yolun bir formülü?