Hayat Şiiri - Orhan Arslan

Seni tanımadan hayatın tadını bilmiyordum.
Ne güzelmiş yaşamak, hayata sımsıkı sarılmak.
Tüm nefretleri, kabus dolu günleri geride bıraktım.
Her sabah aynaya bakarken ruhsuz birini görürdüm.
Her sabah kalktığımda 'yine mi' derdim.
Şimdi ise bir hedefim var, yepyeni bir insan oldum.
Akşamları yatarken 'acaba sabahı görebilecekmiyim'
diye sormuyorum kendi kendime.
'Hadi uyan sabah oldu' dercesine bir ses,
bir mırıltı geliyor kulaklarıma.
Gün doğuşunu, gün batışını ne kadar özlemişim
yeni farkına vardım.
Kuşların ötüşünü, rüzgarın sesini, denizdeki dalgaları,
havadaki bulutları ne kadar özlemişim.
Çocukların çığlıklarını, anaların 'yavrum dikkat et' demelerini,
babaların verdiği öğütleri ne kadar özlemişim bilemezsin.
Anam olsa da bana 'yapma' dese.
Babam olsa da bana kızsa, bana öğüt verse.
İçimden ağlamak geliyor. Hüzünlü olduğum için değil, sevinçten.
Sevmek, sevilmek ne kadar güzel bir şeymiş.
İçimden ağlamak geliyor. Hüzünlü olduğum için değil, sevinçten.