Hayat Şiiri - Bilal Bildik

Üstüme gelme hayat
Ben zaten çoktan yorgunum
Bir garip hissediyorum kendimi
Ana baba yok gardaş yok gibi
Yalnızım, hüzünlü ve de aciz
Birde sen vurma bana hayat

Bakışın sert, merhametin yoksul
Bırak kendi ıstıraplarıma beni
Olan oldu şimdi çok mutsuzum
Bir de sen gelme üstüme hayat
İnan ben çok yorgunum
Ve de kederli, bir o kadar solgun

Oysa ne ümitlerim vardı benim
Elimi uzatacaktım her düşene
Son nefesime kadar koşacaktım
Bir gönülden ötekine
Kalbim dur demedikçe bedenime
Bir küheylan gibi atılacaktım her yere

Zalime merhamet olacaktım
Namerde ise cömert
Demek hepsi bir hayalmiş
Keşke beraber yapabilseydik bunu
Ey hayat meğer sen ne zormuşsun
Üstüme gelme artık ben çok yorgunum

Üstüme gelme hayat
Bak nefes bile alamıyorum
Kendimi unutuyor çoğu zaman kendim
Aynaya bakmaya bile yorgunum
Dost aramıyorum artık
Hiç dost yok çünkü biliyorum

Pişmanlıklarıma bırak beni biraz
İstediğim ama olmayanlara bırak
Yada yapıp beceremediklerime
Sesim çıkmıyor bile artık
Beni bana bırak hayat
Bak yazarken bile yorgunum

Bir bedenim kaldı kendimde
Birde üzüntülerim
Coşkularım yok onu sen aldın
Ha bir zamanlar birde tebessümüm
Yüzüme çok yakıştığı söylenen
Ona gelince işte onu ise sen çaldın

Ahlarıma vahlarıma bırak beni
Yalnızlık rıhtımına bırak beni
Benden kaçıp uzaklara git
Üstüme gelme benim
Bir canım kaldı bende yaralı
Onu da bırak kalsın ey hayat

Üstüme gelme hayat
Ben zaten çoktan yorgunum
Biraz bitik hissediyorum kendimi
Yar yok, ah çok gibi
Vuran vurdu, zaman vurdu, sen vurdun
Bırak biraz böyle kalayım
Üstüme gelme hayat
Ben zaten çoktan yorgunum