Hayat Şiiri - Hüseyin Ateş 2

Ey hayat, varlığına lazımken binbir safa
Yokluğuna mecburken katlanılmaz bir cefa
Fıtratında gerekirken nihayetsiz vefa
Mahiyetin zıttına dönmüş, bilmem ne hafa

Ey hayat, sendin şerbetini bize içiren
Sendendi mutluluk hep, serpme üzüntü bazen
Nedir o halde evrimin, bu değişim neden
Varlığın bela olmuşken kabir niye yâren

Ey hayat, ağlamayan tek göz bir benim kaldı
Umursamazlık şiarımken vicdanı çaldı
Ümitsizlik yabaniyken fitnesini saldı
O safâlar, aşklar... Mazi hep götürdü, aldı

Ey hayat, bunca yaşamın hepsi talan oldu
Şefkat acıya döndü, sevgiler yalan oldu
Ümitle yaşayanlar daima nâlân oldu
Yaptığın enkazlar geriye tek kalan oldu 

Ey hayat, nihayet benim de bitti kudretim
Teslim olur çekilirim karşından ey kadîm
Gerçek beni bekler; daha halîm, daha selîm
Sen artık barındırmazsın dertlerime hekîm

Ey hayat sana rağmen umutlar vardır kat kat
Yaşayan umutlar, yılmayan hatta tek saat
Gönülde sevgi, fikirde gaye, sırtta kanat
Uçarlar yükseklere, yaşarlar sana inat