Hayat Şiiri - Serap Mutlu

Kemeraltı çarşısından alınan bir pantolon gibiyim
Hiç ihtiyaç yokken ve öylesine belki giyilir diye
Kimine kısa geliyorum çekiştirip duruyor oradan oraya
Uğraşıyor üşüyen bacaklarını kapatmaya,
Yetemiyorum, yetişemiyorum daha da iç içe geçiyor ilmeklerim
Daha bir kısalıyorum sanki hırpalandıkça
Kimine ise uzun, kıvıran oluyor, rengim kıvrımlarımda ağırlaşıyor,
Kıvırmıyor kimi, ayaklar altına alıyor
Şehrin tozu toprağı üzerime yapışıyor,
Yıkansa da çıkmıyor ilmeklerime işliyor
Bazen hiç giyilmiyor, günlerce zifiri karanlık bir dolapta en altta bekliyorum
Eziliyorum, yoruluyorum üzerimdeki yüklerden
Sonra küçücük bir ışık görsem tamam umut var diyorum
Bazen de çıkarılıp silkeleniyorum kırışıklıklarım düzelsin diye
O da olmuyor kızgın bir ütü ciğerime yapışıveriyor
Salıveriyorum kendimi ister istemez düzeliyorum
Bazen bir çocuk annesinden gizli çıkarıp dolaptan giyiyor beni
Ayağında kocaman topuklu ayakkabılarla
Yürümeye çalıştıkça üzerime basıyor, canım yanıyor
Ama olsun diyorum değer…
Ne güzel bakıyor bana
Kimsenin yakıştırmadığı gibi yakıştırıyor kendine
Hiç çıkarmak istemiyor, dans ediyor, şarkı söylüyor mutlu oluyor benimle
Hiç kimsenin olmadığı kadar mutlu…