Yüreğin Şiiri - Sev Korkmaz

aslında alıp seni yüreğimin ince yerine, sızılarını hafifletmek isterdim
ama çare yok, aklın bin bir dertle savaşmakta, biliyorum

yine de soruyorum
insan kendini bir işe hazırlar gibi bir aşka hazırlar mı ki?

bir serçe kadar acemileştim
susuzluğumla suya doğru hızla uçarken
yolda vurulmaktan korkuyorum

bütün raflarını indirdim senin saklılarında
unutup küllendirdiğin gülümsemelerini gün yüzüne çıkarmamı seni deşiyorum
ve belki de kanatıyorum
ki yine yarayı iyileştiren ben olayım
ve belki de yarasız, beresiz, eksiksiz devam edesin diye
gerisini yüreğince yaşayasın istiyorum şimdi
benli ya da bensiz, ağız dolusu gülümsemeli
ve gülümsemeni, gözlerinden yaşama sunmalısın...
dokunmalısın suyun berraklığına, yeşilin çiğ tanesine...

çünkü sevmek
yel esecekse sarıp sarmalamak
yağmur değecekse saçak olmak
kar boran tutacaksa önden çığır açmaktır yol yürüdüğüne
üşütmemeli, sarılmalı sıkı sıkı
çünkü gördüm ki unutarak her gün biraz daha tükeniyor insan farkına bile varmadan

yollara düşmeli insan yağmur çamur olsa da bir zaman
elbet düze çıkardı yollar bir gün

yine de diyorum ki
yüreğin nerede çatallaşmayacaksa
aklın nerede uzaklarda kalmayacaksa
gözlerin nerede görmenin mutluluğuna erecekse
ellerin nerede fazlalık gelmeyecekse tanıdık bulacaksa tuttuğu eli
ayakların nerede yola düşmeliyim
gitmeliyim demeyecekse orada kalmalısın
orada kalmalısın ki yaşadığının bir kısmına değsin en azından

bensiz yaşamın daha da isteğince olacaksa yüzüme bile bakmamalısın
ama ki yüzünü ve yüreğini gülümsetebiliyorsam
benden vazgeçmek aklına bile gelmemeli
ve benim vazgeçmemi aklıma bile getirmemelisin

aslında o kadar da zor değil
İnsan istedikten sonra dünya işi ne ki
her şey yüreğinin tamamlanmasında
gerisi laf-ı güzaf...

önü sonu ölüm değil mi
gitmeden gülümsemeli insan
inadına yüreğine sığınmalı
herkesin hep yapmak istediği ama hiç cesaret edemediğine yeltenmektir, yürekli olmak