Hayalin En Saf Rengi Şiiri - Kasım Kobakçı

Hayalin en saf rengidir, incemsi tavrın,
Şefkatin en narin halidir, duruşun,
Sen dur ki;
Kederin gölgesi yansımasın coşkuna.
Sen dur ki;
Evren, duruşundaki su damlasının anlık huzurunu,
Sonsuza kadar, hissetmeyi öğrensin...
*
Gecenin en serin yelidir, ayazımsı nefesin,
Sükunetin en derin halidir, bakışın,
Sen bak ki;
Kaygının griliği, çalmasın huzurunu.
Sen bak ki;
Zaman, bakışındaki yıldızın gecelik pırıltısını,
Her daim, parıldamayı ansın...
*
Uykunun en tatlı rüzgarıdır, masalsı sesin,
Durgunluğun en tatmin edici halidir, seslenişin,
Sen seslen ki;
Tasanın boğukluğu, sindirilemesin gönlünce.
Sen seslen ki;
Dünya, seslenişindeki çiçeğin günlük açışını,
Daima tomurcukta tutmayı seçsin...
*
Sessizliğin en gizemli yankısıdır, dervişçe susuşun,
Sonsuzluğun en etkili halidir, var oluşun,
Sen var ol ki;
Tohumun çatlaması, engel olmasın yeşermene.
Sen var ol ki;
Gökyüzü, var oluşundaki kuşun, anlık uçuşunu,
Sonsuza kadar özgür kılmayı yitirmesin...
*
Işığın en parlak yansımasıdır, kehribarımsı parıltın,
Hayatın en neşeli halidir, gülüşün,
Sen gül ki;
Hüzünün, karanlığı gölgelenmesin pırıltınla.
Sen gül ki;
Ruh gülüşünde bir çocuk anlık kıkırtısını,
Hiç bitmeden, yaşamayı görsün...