Ekmek kapısından umudu kesse,
Yediği çanağa pisliyor nankör.
Elinden tutana darılsa, küsse,
Dostuna efelik taslıyor nankör.
Dönmeye uygun bir bahane bulup,
Oynuyor ortada çığırıp, çalıp.
Yanında mazlumu görmezden gelip,
Sırtını zalime yaslıyor nankör.
Güreşe doymuyor yenilse bile,
Adı başpehlivan anılsa bile.
Bir defa yenecek sanılsa bile,
Hep güçlü rakibe tosluyor nankör.
Halkın dertlerini bir yana koyar,
Kendini sanki Hint kumaşı sayar.
Hamasetle kirin üstünü boyar,
Çirkini yalanla süslüyor nankör.
Bir eseri yoktur, yazma bilmiyor,
İnce sözle rakip ezme bilmiyor.
Denizde yüzemez, yüzme bilmiyor,
Yandaş havuzlarda tıslıyor nankör.
Makam, mevki için gözü dönüyor,
Her duruma göre sözü dönüyor.
Kemalden* korkuyor özü dönüyor,
Nevzata* kindarlık besliyor nankör.
Halk Ozanı Karamanlı Nevzat
*Kemal: Olgun insan.
*Nevzat. Çocuk.
Kayıt Tarihi : 9.2.2021 11:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu hayali olarak çizilen bir portredir, üzerine alınan nankörlük eder.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!