Hayal Şehri İstanbul Şiiri - Fatma Yüksel

Hayal şehri İstanbul, her köşen ayrı dünya,
Ebedî saltanatın, tüm cihana bir rüya.

Mazini süsler artık ihtişamlı hatıran,
Kutsal yadigârınla bu yürek her dem sultan.

Kanat çırpar ömürler akıp giden seyrinde,
Adın mesut akseder, en pişmanın sözünde.

Tılsımınla eskiden mecnunun durulduğu,
Şimdi bir âlemsin ki ruhların kaybolduğu.

Sılayı unutturan gamlı, kederli şehir,
Seninle yorulanlar yine senle dinlenir.

Ayrılık, yalnız sende fikirlere teselli,
Hasretin bile tatlı gurbetine düşeli.

Sensin yalancı cennet, her inancın ocağı,
Müjdecinle bulunur yüreğin tek durağı.

Yalnızlığın tefekkür, çokluğun berekettir,
Gel, ey güzel İstanbul! Beni bende biriktir.

Geçmişteki sihrinle hep öyle efsunlu kal.
Benim olduğu kadar herkesin gönlünü çal.

Sevdim seni İstanbul, en kıymetli hediye,
Demek sendin kaderim, mahzun olmak ne diye.

Tarihler seni yazdı heybetine münhasır,
Tarih olmaya geldim, altımda kuru hasır.

Yarını bilmem ancak bugün sendedir canım,
Bilmedimse kadrini, bilsin benim evladım.

Mahyan olsun hayalim, diyarında günüm yok.
Yaşarken değil madem, ölünce yar ol en çok.

Sana doymasam bile seni solumak yeter.
Yalnız seni kutsadı en sevgili Peygamber.