Hayal Kitabı Şiiri - Kağan İşçen

Hayal Kitabı

sayfaları kırık dökük hayal mahallemizin
noktalamadan hiçbir kapı aralığının anlamını
öğleye doğru şarkılarımız olurdu hani kusursuz
hani bahçemiz şahit olurdu çocuğumuzun güzelliğine
ismini unuttuğumuz çok şey yoktu
popülerdi yaşamak
sevmenin başı da sonu da güz türkülerine aldanmazdı

bu kitaptaki ben değilim
gözümün önünden gitmeyen
durulmamış birbirimizi kırdığımız
hatırlayamıyorum gelişini
gittiğinle yaralandım
ama hani yüreğimin söküğünü onaracak
son isteğime nazlanacak
geçmiş birlikteliğimizin
kuytusu
mazi şöminemize kar tanesi olacak aşk bahanesi
bilmem kaçıncı sayfasında şımarmış isteklerimizin

caddeleri severdim yokluğun yoktu
yoksunluğum
şans eseri aradığın yapraklanış zamanı ben olabilirdim
en çok saat 11’de sevdiğin kahvenin acılığında
ama ben bu kitapta olamazdım bir türlü
gerçeğimdi sözcükler hayallerine uğrayamazdım

ilk cümlesinde biten bir kahkaha vardı
kapağından yaralanmış
kan sızmış sayfalarına
anlatamamak yiyip bitirmiş sonrasızlıklarını
şiire uzak öyküye yabancı

yılmamaktı ellerinin normalleşmesi için
düş kapılarından kurtulmaktı
tüm mücadelem
çıkmak bu kitabın resimli sayfalarından
yalansızlığına kavuşmaktı
belki yavanlaşırdın yalın olman yeterliydi
unutmayı unutmak başım gözüm üstüne

evimizin üstünde otururdunuz
sokağa dargın perdelerinizi yalnız
bana açardınız sen açardın
çocuk yaşta ayrılık oyuncağımız olurdu
sobanın üstünde portakal ve elma kabukları
ateşle sevişmek çağındaydı mevsimler eksiksiz
gözlerim yalnız öpmek için kapanmalıydı

kitaplığında tozlanan hayallerini ciltlerdim
beni özenle çıkarırdın düş satırlarından
ilk ve son sayfaların bırakırdı kan revan içinde
kendilerini imlasız bir boşluğa
gerçeğinde imkansızdım
hayal kitabındaysa düş ötesi

ellerinde tuttuğun kitabı
hayallerimle ben doldurdum
yüreğimin mürekkebine daldırdığım parmaklarımla
sana dokunduğum parmaklarımla
imzaladım ilk sayfasını ömrümün
seni düşünmemeye yabancı ömrümün