Havsalam Almıyor Şiiri - Selim Ayan

vakit geldi dedi mübaşir edasıyla kamarot

daracık koridordan geçtik yavaşça günün ağır yorgunluğuyla

yıldızlar suyun yüzüne inmiş, gece ışıksız koyu maviye bürünmüş

geldik dedi kamarot olabildiğince ciddi, ağırbaşlı

pas tutmuş kapı melodiyle açıldı o da pek ciddi ağır

yemek yediğimiz salon mahkeme odası

içeride ağır yemek kokusu, yağlı

masalar kenara yığılmış, bir masa ortada

örtünün üzerinde akşamdan kalma lekeler gezintiye çıkmışlar yavaş, ağır ağır

sen çağırdın biz geldik

kıtalara, ülkelere, mesafelere takmış, yalnızlığa dava açmışsın

konuş dinliyorum dedi, yakasında yıldızlar olan hakime

sesi kadifelere sarılı oryantalist, esintisi okyanus köpüğü

ne gözlerini seçebiliyorum ne parmaklarını görebiliyorum

orada iki adım ilerimde duruyor

konuş…dinliyorum

…..şey…b ..e.. kem küm derken giriverdim kelimelerle

bir yere varamayan zamandan, andan

uzaktan şehrin ışıklarına bakıp derin enginlerde batıp çıkmaktan

adı konulmuş içini görmediğim limanlardan

hepsini geçtim yalnızlıktan davacıyım

bir kelimenin anlamı köküyle nasıl uyuşmaz?

havsalam almıyor, kalbim kaldırmıyor

hele de sevmek bu kadar yalınken

elini kaldırdı sustum

kadifelere sarılı kelimeler bana doğru gelmeye başladı

düşüncenin bir bedeli var bu bedel ancak kendisiyle ödenir

duy duyduğunu gör, gördüğünü anla dedi

yemekhane gecenin rengine teslim olurken

dışarda gökyüzü yırtılıyor yalnızlıktan

düşüncelerim uluyor

düşünmek ne kadar delice ne kadar ince

damarlarımda dolaşan ateş delice

geceyi üzerine al da gel sevgili, bu saatten sonra her şey mümkün bence