Havin Şiiri - Mustafa Turay

Sen benim eşkâlimsin Havin, çehreme el ver
Bedenimin gölgesi kayıp, ellerim zifir kokuyor
Sevdamın tanımına asit yağıyor
Durmuyor göğsümdeki vurdumduymaz yürek
Sözlerimin kifayet yok;
gel götür beni Havin, gel bahara teslim et gövdemi

Dudaklarına bir alev gibi düştü çatlak dudaklarım
Acınla doyur beni, varsın zehrinle dolsun damarlarım
Ellerin tenimi ortadan ikiye ayıran bir asadır
Gözlerindeki zulüm ruhuma şehadettir
Sevdamdaki tüm yaşlar bir tek sana emanettir
Beni baharına ellerinle teslim et Havin

Saçlarındaki ölüm kokusu yüzündeki cennetin anahtarıdır
Sırtımdaki hançerinle seviş benimle, kanlarımız birbirine karışsın
Şaha kalksın bu acıdaki feryatlarımız!
Hayatındaki işlediğin tüm suçlara kefilim, sen ifademe el ver Havin
Sevgimin telafisi yok, kesik damarlarından karanfil kokuyor
Bu gecenin sonu yok, gel beni al masumiyetimi geri ver Havin

Gökyüzümün güneşidir adın
Bahar yağmurunda sil adımı topraktan
Götür beni kara parçalarına
Beni baharına ellerinle teslim et Havin