Kuşların cıvıltılarını seviyorum, belki karıncanın ayak seslerini, sinek vızıltılarını, arı vızıltılarını. Günler uzadığı zaman insan daha bir coşku dolu oluyor. Nedir o kışın insanın üstünde ki kasvet havası, durgunluk alabildiğine. Serçeleeer, daha ürkektirler güvercinlere nazaran daha az sokulurlar insana, olsun bana gelmiyorlar, omzuma konmuyorlar diye onları da beslemeden duramam işin doğrusu. Hem ben vermiyorum onların rızkını, Allah cc. bana onları besleme isteği ve duygusu veriyor, ben de serpiştiriyorum balkona ekmek kırıntılarını ıslatıp ıslatıp...
Bakıyorum hafta sonları çocuklar okuldan fırsat bulup da sokaklara daha çok çıkar oldular, daha çok bisiklete biniyorlar derslerden ve bilgisayarlardan fırsat bulurlarsa tabi ki...
Ah bu bilgisayarlar çocuklarımızın doğa ile irtibatını kesiverdi nasılda. Çok da fazla takılmamalarını söylesem de, dinleyen kim, yine de başlarını alamıyorlar bebeler. Yıllar öncesini düşünüyorum, kendi, çocukluğumu, ne bilgisayar vardı, ne de cep telefonu, ne yapardık biz onlarsız. Pek ala da güzel güzel yaşıyorduk...
Liseye giden çocuklara bakıyorum bazen, çoğunun elinde dersten çıktılar mı birer tane sigara, hemen tellendiriveriyorlar. Bir bilseniz çocuklar zamanında tütün ne kadar değerliydi bizim yurdumuzda. Şimdilerde sigara şirketlerinin çoğu yabancı firmaların elinde, başımızda ki kodamanlar hepsini bir bir elden çıkardı...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta