Hatırat Şiiri - Ayşe Uçar

dilini bilmediğim
ezgisini anlamadığım- bu şarkı sen
koşarak çıktığın merdivenler-
yıkıldı –ağladı dokunduğun zil
ardından terliğin öksüz, koltuğun boş

bulutlar kaçıştı önünden-

depremlerle gittin
geçtiğin sokaklar gözyaşlarına gebe
kaldırım kenarlarında boğuldu ıslak tekirler

terk ettiğin şehir kadar sağır tanrı
duyulmadı aşkın çığlıkları, kördü melekler
hiçbiri uçuramadı acıları gökyüzüne

sonra-
güneş battı, ay doğdu
sonra-
ay battı, güneş doğdu-

evrildi günler…

….-den doğuş
tanrı yüzüme baktı
ay ışığından resimler çizdi alnıma
beyaz kanatlı bir sızının kucağından silkindi zaman
ağaçlar dirildi ormanlar çoğaldı gözbebeklerimde
dereler çağıldadı kurak vadilere…
kuşlar yine havalandı,yumuk yumuk bulutlar
arılar, böcekler çiçekler
dünya rengarenk…

sonra-
güneş battı, ay doğdu
sonra-
ay battı, güneş doğdu-

evrildi günler…

bir
gün
dilini bilmediğim
ezgisini anlamadığım- bu şarkı sen
bu şarkı sen

...-den canlandı hatıralar
yıldızlar sarı kostümlü, gece dans ediyor
bir bir uyanıyor usumda kör noktalar
kalbimde çakan o kıvılcım- bu şarkı sen
-bu şarkı sen

tanrım!
izin verme
-çatlamasın ruhumdaki çekirdek
- yine çoğalacak içimde bu devasa yangın…

01-10-2014