Hatıra Şiiri - Recep Uluçay

Kapkara gözleriyle müellem bir kadın
Esrik kadehlerinde mey misali mevsimler
Yüreğinde ümidiyle güzelim yarınların
O latif ve sade manzarasını düşler
Saçlarında rengi var sonsuz karanlıkların

Bir esrarlı yâr misali sükutuyla gece,
Dinler kalbinin muhteşem ezgisini
Ey gönlümde anısıyla yaşayan kraliçe
Bir kadeh şarap gibi içtikçe kederini
Nasıl hayret edeyim uçurumda çiçeklere

Ellerin ki ey ecem lilyum aklığında
Âşık bir kalp gibi çırpınırken kâinât
Öperim ellerini... Sarhoşum kokusuyla
Bir lahza ey hülya gözlerin kapanır ya
Sanki akşam olmuş kararmış semâvât

Nemli gözlerinin kara mürekkebini
Bir hokkaya döker gibi dökerdim yüreğime
İçerdim dudaklarından yayılan sükûneti
Hatıralar denizinin bu son melteminde
Kuşlar gibi tatlı, zarif düşlerim seni

Yıkardım ellerimi karanlık saçlarında
Mükedder bir keman gibi, öylesine, tel tel
Dökülürken nedâmetler kimi zaman gerdanına
Bir kuyuya iner gibi ben de ey güzel
İnerdim saçlarından tapındığım ruhuna

Anımsatırdı yüzünde ey tatlı mihrâcem
Edilmemiş duaları o sessiz gülüşler
Gül rengi dudaklara dökülürdü perçem perçem
Meleklerden yadigâr o ebedî buseler.
Yayılırdı yavaş yavaş nuruna göksel gizem