Hatıra Şiiri - Sıddık Ertaş

neno ateş’e

çocukken
ablamın avuçlarında kaybolurken ellerim
meleyişlerini devletin duymadığı kuzularımız
kadar uysal ve ürkekti rüyalarımız

-ablam ki üç çocuk annesi
hayatı henüz çevirmemişti ölümün diline-

bütün isimlerim yasaklıydı o zamanlar
gazyağı kuyruklarına yetiştim
dokundum babamın yoksulluğuna

çocukken
yalnızlık yalnızca allaha mahsustu
bahar eski hesabına göre gelirdi babaannemin

karunun sofrasına sonraları oturdum
-en az iki çatal geliyor masaya bıçak ve kaşık
çorba tatlı ve pilav yemekten sayılmıyor
ara sıcakları da var nerdeyse kusacaklar-
beni bağışla tanrım

çocukken
yani denizlerin henüz beni görmediği
ufuk çizgisinde dünyayı bitirdiğim günlerde
rorschachın döktüğü mürekkep lekesiydim

zaman aktı ırmak gibi göğsümden
kirlendim büyüdükçe