Haster Şiiri - Ender Yılmaz

Balkona çıktım ve doğan güneşi izledim,
Seni sordu güneş bana “Nerede o? ” diye cevap veremedim.
İçimi bir hüzün kapladı, galiba ben sensizliğe alışamadım,
Neden sonra içeri girdim ve merhaba dedim yokluğuna.

Sensiz bu ev yabancı geliyor bana,
Bir mektup yazdım ve içine bir gül sıkıştırıp gönderdim sana.
Kim bilir belkide şu an mektubu okuyup gülümsüyorsundur bana,
Hani neşelendiğin vakitler güldüğün gibi.

Sensizlik içimi kemirir sanki bir daha gelmeyecekmişsin gibi,
Gözlerimden yaşlar akar derin bir yaradan akan kanlar gibi,
Ani bir rüzgarın bir ağacın yapraklarını uçurduğu gibi
Ani bir rüzgarda uzaklara uçacak zavallı bir yaprak gibiyim

Yağmurlu bir günde bile sokakta yatan zavallı biri gibiyim,
Annesini kaybetmiş bir bebek gibiyim,
Uzaklardan senin sesini duyar gibiyim,
Yoksa sen de özledi mi gerçekten beni

Bir hüzün sardı bak yine beni,
El ele dolaşan çiftler ağlattı yine beni,
Sensiz bir güne gözlerimi açmak korkutuyor beni,
Dön artık dilberim hiç mi özlemedin beni.