Hastane Koridorunda Şiiri - Adnan Şahin 2

Hastaydı,
soluk soluğa çıkmıştı basamakları.
Telefon kuyruğundaydım, sıra bendeydi.
kuşkusuz hemen verdim sıramı.
ilk aradığı telefon, cevap vermemişti.
bir ikincisi, kaldırınca ahizeyi,
hiçbir şey diyemeden,
ağlayıverdi.
çünkü o bir babaydı,
küskündü.
dört oğlundan, bir tanesi bile;
arayıp sormamıştı, hasta babayı.
Sitem etti, ağlayarak:
- hiç mi aklınıza gelmedim?
deyiverdi.
Telefonu kapattı,
gözlerimin içine baktı,
gözlerinde;
oğullarına duyduğu,
küskünlük vardı.

Hiçbir şey diyemedim, hasta babaya.
Diyemedim ve;
“ahh! ülkem
ve ülkemin masum yürekli insanları”
diye,
iç geçirdim.

Sıramı amcama vermiştim,
ondan sonra da arayamadım.
Yaşlı bir teyze gelmişti ardıma,
göz göze geldik onunla da,
gözleri;
“sıranı bana da versen be evladım''
der gibiydi sanki.
ve o da aradı en yakınını,
söylediklerinden, en etkili olanı;
- sesimi hiç mi özlemedin?
olmuştu.

hastane koridorundaydım,
telefon kuyruğunda,
ve hasta babanın bakışları,
çok dokundu bana.
hiç gitmiyor, gözümün önünden.
gideceğe de benzemiyor zaten.

Ne diyeyim,
sevginin olmadığı yerde,
tüm kötülükler;
boy verir acılara.

Hasta babanın acısıyla;
kendi acımı,
unutuvermiştim,
sevgisiz acılarla,
burkulurken içim.

Mayıs. 89