Hastane Şiiri - Saliha Öcal

Ses sedan çıkmayalı 23 yıl oldu baba.
Grip demişti tabibler,böbrek bitiyormuş meğer.
Ben ben ben dedik hep beraber böbrek diyerek
Öğrendikki doku uymuyor tamamen bitmişler.

Evde bir sessizlik başın aldı gitti her daim.
Duydu tüm sevenler bölük bölük geldiler.
Yüzünde tebessümle karşıladın bilmem neden?
Sökün serumları,kanları namaz vakti gülümser

Dedem geldi gözyaşıyla kaldırın üstadımı,
Yatırın beni,taķın serumlar ve kanlar.
Bu genç yaşıyla muhterem sizinle olmalı.
Ben gitsemde olur,çünkü O hep benimle olur.

İlk odaya girdim;kuzum, bir tanem hoş geldin.
Baba,seni almaya mı geldik hep beraber.
Sustu ve ne zaman gelmemi istersin dedi.
Hemen şimdi baba dedim gülümseyerek.

İkinci gidişimdi rengi pek solgundu.
Sesi kısık aynı tebessüm simada.
Elimi tuttu yine kuzum,bir tanem duyuldu.
Gitme dedi,biraz dur da bakayım sana.

Baba namaz kılabiliyon mu nidama?
Yavrum gözler var dedi sessizce.
Yemek yiyiyon mu,serum ve kan.
Uyuyon mu,daima burası hastane!

Onca kalabalığa rağmen ellerin dizimde.
Lisanimda Yasini Şerif üçüncü sayfa.
Buz kesen vücudun,susan sesin,duran zaman
Kırılan belim,bükülen boynum bu güne dek...

30.10.2024 Van/Edremit