Hastane Şiiri - Alper Kaya 2

Bir hastanedeyim
İnsanlar yığın yığın

Kimisi acı içinde
Kimisi baygın...

Etrafında yakınları
Dertleri alabildiğince

Kara bir bulut çökmüş
Kederli yüzlerine...

Zamanın önemi yok
Ne gecesi belli ne gündüzü

Anladım ki buymuş işte
Hayatın gerçek yüzü...

İçeri girer girmez belirdi
Acının keskin kokusu

Gece vakit geçmezken
Elimde ümitler tortusu...

Bir hastanedeyim
Saat sabaha karşı altı

Tebessümüyle güç veren
Hasta yatan babamdı...

Soğuk koridorlarda ben
Ortalık sessiz mi sessiz

Bir ben kalmışım köşelerde
Sanki bir ben kimsesiz...

Bir rüya gibi yaşandı günler
Ölüm yandaki amca kadar yakındı

Böyle günlerde kıymete biniyormuş
Tuzun ve sıcak ekmeğin tadı...

Duvarlar çileli, odalar karanlık
Yataklara sinmiş çaresizlik kolonyası

Kıvrıldığım koltuk mermer gibi
Sanıyorum daha bana alışmadı...

Sağlam insanı hasta eden ortamda
Uykusuzluk ve hasret birbirini kovaladı

Babam güneşi göremeden
Bugün tam üçüncüsü battı...

-E.A.K
2019