Hastane Şiiri - Yunus Koşar

Yaş mı?
Ne fark eder ki…
Gelmiş başa işte…
Çekiliyormuş ne çare

Hikâye mi?
Bilmem ki hangisini anlatayım.
Hayırsız evlat mı ararsın
Hayırsız ana baba mı?

Kimi bırakmış
Beşiğindeki bebeği.
Yaz güneşine yenik düşmüş
Bahar çiçeği gibi bükmüş boynunu
Dal vermeden yaprak vermeden
Toprağa dönmüş yönünü,
Çekiliyormuş ne çare…

Yetmişinde bir nine
- Ah be oğlum. Bak büyüt öyle
Sonunda kimsesiz kal böyle.
Yanağından süzülürken bir iki damla yaş
Kırışmış ellerinin tersiyle silerken yüzünü
- Elkızı girdi araya oğlum
Avrat daha tatlıymış
Ah etmiyorum amma
Görmesin gözlerim bir daha

Bir baba
Elinde bir telefon!
Dursa telefonun sesi
Duracak onun için dünyanın ahengi
Tutan olmasa elinden
Giren olmazsa koltuğuna…

Konuşamıyor da üstelik
Anlayacağın ağzı var dili yok.
Biliyorlar da mı anlatıyorlar;
Yoksa bir hastane hikâyesi mi?
- Altı evladı varmış
Mardin’den gelmiş.
Buraya bırakılalı altı ayı geçmiş
Hastanenin kedisi olmuş işte
Verirlerse karnı tok
Vermezlerse…
Elinde bir telefon!
Durmasın sesi.. Durmasın
Dursa telefonun sesi
Duracak onun için dünyanın ahengi
Tutan olmasa elinden
Giren olmazsa koltuğuna…
Düşecek,
Bir daha kalkmamak üzere …

İbrahim
Henüz 3 yaşında
Üç ameliyat olmuş
Uzanıyor yatağında
Anne başında, baba başında
Şükrediyorlar yaradana
- Buna da şükür
Gülüyor ya …

Anlatıyor diğeri,
- Vermesin rabbim
Kimseye bu derdi,
Uzaklarda bir yerde
Varlıklarının yokluğunu biliyorum ya …
Ne doktorun afrası ne hemşirenin tafrası
Acıtıyor canımı
Olsaydı birer mezarları
Okurdum ardlarından bir Fatiha
Ama …!
Varlıklarının yokluğunu biliyorum ya …
Acıtmıyor onların ki kadar
Dost bildiklerimin
Acıyarak bakışları.

Mevlanın imtihanıymış
Bu güzel dünya
Bu kısa ömür.
Bir ibretmiş
Her hikâye,
Her hasta

28 EYLÜL 2013
ÇAPA TIP FAKÜLTESİ NEROŞURİRJİ BÖLÜMÜ