Hastane Şiiri - Şerafettin Özbek

içimdeki fırtınaları dindirenyer,hastane
Doktoruyla,hemşiresiyle,hepisi iş başında,
Bazende böyle, yakar insanı zalım kader,
Kimi onbeş, kimi otuz,kimi yetmiş yaşında,

Umutla bağlanmışız,doktora hemşireye,
Bizim için karanlık,bilmem bu gidiş nerye
Hüzünlenir ağlarsın,bazen bakar geriye,
Dönsende faydası yok,artık gelmiş biryere.

Biryıl önce, biryıl sonra,fark etmez,
Dizlerimin feri yok, artık ayaklar gitmez,
Gözlerim kararıyor,ışıklar hep sönüyor,
İçimdeki öfke keder,gün geçtikçe büyüyor.

Melek gibi hemşireler,herkese boyun eğer,
Metanetle saburla,başı göklere değer,
Bugörev bilincidir,tabi taktire şayan,
Bunların yaptığını,melekler yapmaz inan.

İçimde dünyam gibi,karanlıkmı kalaacak,
Bu karmrşık ruhuma, kimler ilaaç olacak
Hayattan beklentimyok, Artık neyime benim,
Sonuçta, gidecek yer,kara toprak olacak.