Hastane Şiiri - Olcay Günay

Hastane; ilaç kokuyor, dert kokuyor, çile kokuyor
Gözler hep dostları, sevenleri arıyor
Izdıaraplar bir diniyor, bir figan kopuyor
Hastane hastane düşmeyen bilmez düşte gör

Yüreğim kadar bedenimde ıssız, yalnız, sakin
Loş ışıklı gecelerde ruhum ecele daha yakın
Yaralı gönlüm gelmeyen yüzlere dargın
Hastane hastane düşmeyen bilmez düşte gör

İşte acı hastane günleri böyle
Eceli gelmeyeni yaşarken öldürürler,
Parası olanı son dakikasına kadar güldürürler
Doktormuş, tabipmiş hastayı iyileştirirmiş
Ancak bu lafa gülünür be kardeş
Unutmaki bunu, eli iğneli hemşireden,
Doktordan gelecek devadan, dermandan
Kaça bildiğin kadar uzağa kaç be kardeş...