Hasta ve İğrenç Şiiri - Toygar Uludüz

Özlenen bu kadar ve sevilen
Her geçen dakikada ismine yenilen
Tüm dünya karşısında bir seni isteyen
Bana karşı bu kelam edilir mi

Dilimde tüy bitti yürekte sızı
Hangi tokadım uslandıracak bu akılsızı
Ne kadar onurluymuş hırsızı arsızı
İğrenç olan dünyaydı, sen değil

Kalanlarla yaşamak şimdi daha zor
Bırakılan izler bir yerde bekler
Durmak bilmeden duran bana sor
Gülüşünde tekrar dirilir kelebekler

Ben ki bugün öldüm kahırdan, acıdan
Bir farkım yok bağırıp çağıran hurdacıdan
Öylesine güçsüz ve öyle çaresiz
Bir tebessüm ediver binlerce sancıdan

Elimde cigaram yatakta saçların
Öldürmek ister gibi o son bakışların
Teneşirde parçalansam geçer mi
Geceleri kabuslardan uyanışların

Kırık bir kalbe her şey sığar
Anladım bu yara ikimizi birden boğar
Hangi okyanus içimdeki ateşi söndürür
Bu hallerin içimdeki çocuğu öldürür

Akılda sen her gün başka olay
Bu yalnızlık zor da başkası olmak kolay
Sen parlıyordun, parıltın gitmiş
Benden kalan ne varsa sanki seni terk etmiş

Evin belli boşa bakma haritaya
Güller ekerim seninle her dakikaya
Hayat bayatlamış tadı tuzu yok gibi
Leonardo seni göre bi çizik atardı monaya

Vakit geç ve benim ellerim kuru
Konu sensen yemişim gururun her lütfunu
Dibe çöktüm, verdim ağza kurşunu
Sendin kendinle çeviren namluyu