Hasta Bir Kızın Defterinden Part1

Uzun zamandan sonra ilk kez tartıldım bugün.. 65 kiloydum şimdi 59a düşmüşüm.. Zaten giydiğim hiç bir pantolonumun artık belimde durmaması gösteriyordu bunu.. Gözlerimin altındaki siyahlıkları kapatmak için örtücü bile kullanmaya başladım.. Herkese iştahım kesildi ondan yiyemiyorum diyorum. Kimse neden yemek yiyemediğimi bilmiyor. Zaten bu hastalık psikolojisi daha çok bozuyor midemi, hiç yiyemiyorum.. Ki 10 gündür 2 veyahut 3 kere yemek yedim. Yemek yemedikçe mide küçülür derdi annem hiç yiyemezsin sonra hasta olursun derdi.. Bir süredir ilk kez dün çok mutluydum.. 1 senedir hayalini kurduğum şey gerçekleşti.. Bir süredir ilk kez o kadar yürüyebildim o sevinçle.. Çok fazla ayakta duramıyorum çünkü, yada çok fazla yürüyemiyorum. Hemen başım dönmeye başlıyor. Kendimi bayılacak gibi hissediyorum kötü oluyorum.. Ne yapsam diyorum.. Ne içsem hangi ilacı kullansam da iştahım açılsa, yemek yiyebilsem.. Dolu dolu tabaklarla yemek yemeyi bile özledim. Açlıktan karnın guruldarken her lokmada gidip kusmak çok kötü birşey. Midemi bulandırmadan yiyebildiğm tek şey cips ve çikolata. Sürekli marketteyim o yüzden.. Doktor bana sigarayı kesinlikle bıkrakacaksın demişti.. Hatta yanında sigara dahi içirtmeyeceksin kimseye, sana çok zararı olur dedi.. Heralde sigarayı bırakmak yerine tekrar başladığımı bilse öldürürdü beni. Zaten diyor böyle giderse hastaneye yatırırım seni diye. Ama ben hastaneye yatmak falan istemiyorum. O kadar insanın arasında kendimi ölecek gibi, daha kötü gibi hissediyorum. Bu yüzden doktora bile yalan söyledim son kontrolümde. Ağrılarımın bir kaç gündür hafiflediğini söyledim. Oysa tam tersi git gide ağrılarım artıyor. Nefes aldıkça ciğerlerime bişey saplanıyor sanki.. Doktor da inanmamış gibiydi gerçi ama neyse.. Biraz daha yatmalıyım sanırım.. Acayip bir halsizlik var üzerimde. Bütün gün uzanmak boş boş televizyon izlemek, istiyorum.. Birde tek dostum dediğimle konuşabilmek...