Hasretine Alışacak Zaman Mı?

Şairin bir zamanlar her anını paylaştığı sevgilisi, bir süredir ona uzaktı. Kalemi her zamanki gibi kağıda dokunuyor, kelimeler akıyordu ama her bir sözcük, bir eksikliğin yankısı gibi geliyordu. Sevgili’nin gülüşü, sesi, bakışları, her şey gözlerinin önündeydi ama bir o kadar da ulaşılmazdı. Onunla geçirdiği anlar, adeta rüyaya dönüşmüştü. Bir gece, içindeki bu yoğun özlem daha da büyüdü. Şairin kalemi duraksadı, bir süre sessizlik hüküm sürdü odasında. O an, tüm duyguları bir araya gelip kalbine akmaya başladı. Kamelya’nın yokluğunda, içinde biriken sevda, özlem ve hüzün, bir şiire dönüşmeye karar verdi. Kalemi eline aldığında, o eski şiirleri hatırladı; fakat bu kez hisleri, her zamankinden daha derin, daha keskin hissediliyordu. "Bu hasrete katlanacak zaman mı?" Şiirinin son dizesi, bir soruydu. Her sözcük, Sevgiliye’ya duyduğu özlemin sesiydi. Zaman birlikte olma vaktiydi. Niçin hasrete alışmak gerekti ki? Burada şair, sevdiceğin uzakta olmaya devam etmesine bir sitemde bulunmaktadır. Bu şiir şairin tabiriyle ''Kamelya'' sına yazılmıştır