Hasretin Caginda Şiiri - Seyfi Karaca

Diyari asktan hasretin cagindan
Körpecik tomurcukken her tuttugu dilekler bahtinda cikmiyor kainat
Nedir ki insaniz ,
Degil midir ki,
Neyi umursayip önemserse inanciyla emegiyle azmiyle
Ne tenezüle köle
Ne muhtaca maraba
Ne kibire kuI
Nazari itibara almaksizin icilmis sarhoslugun hatrina degil midir ki
Orasi burasi zor ve uzak düsüyor diye
Kimin kime neresi nasil ne büyüklükte acik ve kacak verirse versin
Kim neresinden yirtilir sökülür dagilir üzülür büzülürse büzülsün
Her cözülen söküge bir yeni yama daha
Bosta gezen kadinlarin ögle saatinden daha koyu kostak yeridir
Kendi bagciklarina dolanarak
Kiyaslanmayacak kadar agactan ileri ottan evlerden gayri safi
Ya da lapa lapa sendeleyen sarhos ve soguk kaldirimlari
Yakalandigi hararetli yagmurlari kara bozan ayazin tam ortasi
Boslukta sayfalanan kayda degersizlige aldirmadan
Ve yilgina yorguna erinceklige vermeksizin
Kanatlariyla kondugu
Kalpleriyle dokundugu
Üstünde titrenen ciceklerle ötüsen kumrulasa cal cenelesip
Arilar kuslar kelebeklerin sarkilar söyleyerek cümlesi
Dans edercesine türlü türlü divanelerden
Talih kismet rastlantilarina birakmadan kurulan hayali yorulan düsü
Nedir ki insaniz, degil midir ki hayat kurtaranlarca kurulmaya ancak
Nesli alemde nedir ki, sarabindan icip de askin
Cümle cihanla birlikte yasamak ilmini gayrete güder
Yazip okudukca defter kitabindan ancak
Ordan olup, oncalarda hayat buluyor insan

Ekim / 21