Unutmayı denedim kaç kez hem de
Yetim kaldı sen dolu hüzünlerim
Öyle büyütmüşüm ki onları can evimde
Kimsesiz sokaklara atmaya elvermedi yüreğim
En büyüğünün adı ayrılık, bu sene yirmi yediye girdi
Çekip gittiğin o güz gecesinde doğdu
Hasretinin kararttığı geceler emzirdi
Ayrılığın bir küçüğü vefasızlık
Senden umudu kestiğimiz üçüncü yılın gecesinde çaldı kapımızı
En köşede sessizce uyuyansa umut, o hiç büyümedi…
Mehmet KarataşKayıt Tarihi : 24.10.2008 10:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!