Hasretim sana köyüm Şiiri - Yusuf Korkmaz

HASRETİM SANA KÖYÜM

Büyüdüğüm köyümde bıraktığım hatıralarım
Köyümden seslendi ‘gel’ dedi bana
Adım atmadan hasretim önden gidiyor
Duygularım bendine sığmıyor,nehir olmuş taşıyor.

İyi biliyorum dağlar saklıyor yokluğumu
Yola düşerken tepelerden alıyordum soluğumu
Köyüme doymadan şehirde buldum gençliğimi
Molozların arasında soluyorum amonyak kokusunu.

Gözerlimle okşuyorum Yeşil Baba Dağ’ını
İçine doldurdum nazlı merallerin huyunu
Yüz sürerim toprağına öperim taşını
Diz çöker avuç avuç içerim çeşmelerin suyunu.

Lodos esse nazlı söğüt yaprakları sineme düşse
Berrak akan pınarların suyu ömüre ömür verse
Kızıllıklar içinde batan güneş derdime derman olsa
Tan şafağıdır rotam özlemin sevda bana köyüm.

Dağlarının özlemi içimi yaktıkça yakıyor
Gönlüm dinlemek bilmiyor hep seni arıyor
Delav’ın soğuk suları köyüme doğru akıyor
Yazeli sen aklima düştükçe her şey duruyor.

Senden uzaklarda seni rüyalarda görmekle
Hasretin yetti,yetsin artık
Bakıyorum ay dolunayda yıldızlarla her yanın aydınlık
Dağlarında raks eden
Şahin,doğan,atmaca,yabancı değil tanıdık.

Taş arkasına çıkınca seyrederim Kavaktepe’yi
Öbür yanda Danaburan ile Göktepe’yi
Munzur suyunda bir tas su içmeyi
Özlemin dinmiyor hasretim sana köyüm.

Yusuf korkmaz (kizilkale) 08.02.2008 çanakkale