Hasretim... Şiiri - Yılmaz Sarper Çağrıbeğ

HASRETİMSİN...

Kavruktur şimdi toprakları ülkemin.
Bir sapsarı uzanır göğün altında,
Meltemler kar etmez susuzluğuna,
Çatlar, yanar, kavrulur...
Yılanı, çiyanı, kuşları, böceği tekmilden kavruk...
Yine de çaresi yok,
Toprağadır sımsıkı asılmaları.
Hem eli kulağındadır deli yağmurların.
“Minalayalar” yalan söylemedi ki hiç.
Karpaz’daki bulutlar aldatmadı ki kimseyi.
Tosbağaların gelişi boşuna mı sanki o kıyılara?
Alıçların sabrındaki anlam;
O kavruk toprağa yapışması,
O inat,
O sımsıkı tutunuşu...

Yağmur gelecektir gülüm.
Sert rüzgarların ardından,
Bereketle çöküp Mesaryanın üstüne,
Sağnaklarca...
Soy’dur bu topraklar gülüm.
Nasıl da cıvık çamura keser bilsen...

Yağmur kokusu,
Toprak kokusu...
Toprağa yağmur düşmeye görsün;
Çamur deyip geçmemeli.
Tohumun özü, hasadın zahmetli başlangıcı,
Soylu bir sevişmedir bu!
Toprağın,
Yağmurun,
Çamurun,
Kısrağın Soy’u...
Benim er yüreğim duyumsar...
Toprağı, yağmuru, çamuru, kısrağın Soy’unu
Sevdanın hasını,
Kadın yüreğinin yiğitliğini...
Ve ağlamışsan eğer;
Duyumsar gülüm, duyumsar...
Kanayarak ve kana kana duyumsar...

Hasretim; yağmurca tutkulu,
Döl rahmetinde sanadır gülüm.
Sana...