Hasreti Öğretmenlerden Öğrendim Dört Yaş ...

küçük bir ilçenin dar sokaklarında gerçerken okul öncesi çocukluğum
babama zorla aldırdığım kalem,defter
ve minnacık çantamla
her sabah diretirdim anama
ben de gideceğim diye okula
dört yaşındaydım...

öğretmenler geçerdi kapımızın önünden
bakardım gözlerinin içlerine
günaydın derdim onlara
beni de götürsünler diye okula
saçlarımı okşar
yanaklarımdan öperlerdi
gözyaşlarımı silerlerdi elleriyle
biraz daha büyü diye...

ertesi sabah yine çıkardım kapıya
belki büyümüşümdür diye
bir türlü büyüyemezdim nedense
küçüklük dar gelirdi kafama...

bazen okulun kapısına kadar giderdim
yakındı evimize demirden parmaklıkları vardı
kapanırdı ikinci zilden sonra yüzüme
hüznü ben o yaşlarda öğrendim
dört yaşındaydım
çocukça büyük bir aşktaydım...

evde ödevler yapardım kendimce
karalardım birşeyler defterime işte
çıkış saatlerinde öğretmenlere gösterirdim
imzalarlardı aferin diye
yalvaran gözlerle bakardım arkalarından
hasret denilen şeyi onlardan öğrendim
dört yaşındaydım...

anneme babama gösterirdim aferinli sayfaları
ben artık büyüdüm diye
anlamazlardı beni
anlatamazdım kendimi
hep küçüksün derlerdi bana
ızdırapla sevinci yaşayarak geçti okul öncesi çocukluğum
yalnızlığı yaşadım dört yaşındaydım...

sonra bende başladım herkes gibi okula
kavuştum düşlerimin sınıfına
hep sevdim öğretmenlerimi
sabahın ilk zilini
günaydın çocuklar diyen o tatlı dilleri
saçlarımı okşayan yumuşacık elleri...

sonra
tıpkı sizler gibi bir süreçtır okudum
çok çok sevdim Mustafa Kemal'i
ülkemi işğalcilerden kurtarıp
öğretmenlere emanet etti diye beni
ve sonunda ben de bir öğretmen oldum
ve ölümüne seviyorum hala öğrencilerimi...