Hasrete pervane. Şiiri - Ayhan Yaymaz

Ben ki hasrete pervane,
Gecelerin titrek alevinde yanarım.
Adını anmaktan eskimiş dudaklarım,
Zamanın unuttuğu bir dua gibi,
Gözlerimde mühürlenmiş bir hikaye.

Ben ki özlemi sırtında taşıyan,
Her adımı bir vedaya çıkan yolcuyum.
Gözlerimin karasında büyüyen gurbet,
İçimde bir kurşun gibi ağır,
Dilimde suskunluk kadar keskin bir bıçak.

Ben ki yolları ezbere bilen,
Ama varamam hiçbir menzile.
Her sokak adını fısıldar kulağıma,
Her dönemeç beni sana götürmez,
Ve her gece, yıldızlar bile sırt çevirir.

Ben ki susmanın diliyim,
Anlatmadıklarımın yüküyle eğilmiş omuzlarım.
Ne söylesem eksik kalır,
Ne yazsam tamamlanmaz,
Bir yalnızlığın adıyım, unutulmuş bir şairin şiiri gibi.

Ve sen, en uzun gecemin özeti,
En derin yara, en büyük suskunluk…
Gelsen, biter miydi bu yangın?
Yoksa alevin adını bilmek mi yakar insanı?