Hasret dokuz doğursun Şiiri - Nimet Öner

HASRET DOKUZ DOĞURSUN

Sensiz olamayacak kadar sen dursam,  

Yokluğunda nefessiz kalıp,  

Sesimin melodisini yitirsem bile, gelme! 

Bırak sensiz solusun ciğerim, 

Yalancı bir baharı hazanın gerçek bağrına devirme.

Çoktan alıştım, 

Ruhumun onarılmayan yaralarını yokluğunla yamamaya. 

Sen yine de gelme sevgili!

Gelip de gözlerindeki şimşekleri usuma düşürme.  

Bırak yarım kalayım, 

Doğumum  ve ölümüm, 

Varlığınla  yokluğun belirsizliği gibi  nasıl olsa. 

Bırak kendi uçurumumda asılı kalayım,

Yine cümlelerimi kan revan içinde ruhuma akıtayım. 

Biliyorum o atalarından miras gülüşün, birkaç ömür sonra terk edecek beni, 

Durup durup aklımın ceplerine vuracak. 

Biliyorum gözlerin her aralıktan yüreğime savrulacak 

Biliyorum içimden hüzzam şarkılar geçerken,

Hayata dair ne varsa önüne katıp götürünce, 

Dehşetin gözleri fal taşı gibi açılacak. 

Olsun 

Kes sancımın seninle olan göbek bağını hasret dokuz doğursun. 
Nimet Öner