Hasret Dedikleri Şiiri - Kemal Doğanay

Gönül havalanmış yüksekten uçar,
Ne zaman gülecek bilemiyorum!
Düşmanlar peşinde onlardan kaçar,
Ne zaman gülecek bilemiyorum!

Yollara dökülür çınar yaprağım
Şehidin yattığı kutsal toprağım
Göndere çekilen şanlı bayrağım,
Ne zaman gülecek bilemiyorum.

Hafızlar toplanmış Kur'an okuyor
Tezgahlarda kızlar Kilim dokuyor
Misk-i Amber gibi Güzel kokuyor,
Ne zaman gülecek bilemiyorum.

Hasret dedikleri yanık bir türkü
Yiğidin boynuna dolamış kürkü
Kızıl Elma diye son denen ülkü,
Ne zaman gülecek bilemiyorum.

Kan ve göz yaşıdır adalet yolu
Ayrıkotu sarmış hep sağı solu
Paslı zincirlerle bağlanmış kolu,
Ne zaman gülecek bilemiyorum.

DOĞANAY'ım sevda içimde yanar
Dokunma yarama yaralar kanar
Bizi bilmeyenler hep mutlu sanar,
Ne zaman gülecek bilemiyorum.