Hasret Şiiri - Celal Bahar

Yoksun ya, ben konuşmak istemiyorum kimseyle.
En sevdiğim şey, yazmak bile zulüm sanki bana.
Öylece kanepende gözüm, sanki şimdi çıkacaksın,
Kalkın çocuklar yoruldum, orası benim diyeceksin,
Gözüm kapıda, yorgun argın içeri girmeni bekliyorum.

Ama boşuna bekleyiş bendeki, ne sen geliyorsun çünkü
Ne senin kanepende oturanlar kalkıyor yerinden,
Üstüne birde durgunsun diyorlar, neden konuşmadığımı soruyorlar.
Ben sen oluyorum bir anda,
Kalkın çocuklar diyorum orası benim yerim,
Geçip sen gibi uzanıyorum,
Yokluğunda yerini doldurmaya çabalıyorum.

Üzerimde kırmızı kazak, hiç çıkarmıyorum,
İnanmazsın seni uğurlarken giymiştim ya, hala duruyor,
Hani doğum günü hediyem olarak aldığın,
Senin zevkin, senin seçimin olan kazak.
Yakışıp yakışmadığını bile bilmiyorum, ama ben çıkarmıyorum,
Yokluğunda beni o sarsın, hep üstümde kalsın istiyorum.

Geri kafalı diyorsun duyuyorum. Ama ben böyleyim işte.
Sanki senin hediyeni üzerimden çıkarsam,
Sende hayatımdan çıkacaksın gibi korkuyorum.
Yatağın bile sana ait kısmında uyuyorum,
Masada senin sandalyende yemeğimi yiyorum,
Bardağımı bile bıraktım, beyaz olanı, seninkini kullanıyorum.
Kısaca sevgilim ben seni çok özlüyorum.

Sana hiç söylemedim ama
Şu hediyem olan kolyeyi hep boynunda görüyorum ya,
Hani dizlerinin üzerine çökmüş, ilanı aşk eden kolyeyi.
İşte o zaman sanki hep yanındaymış hissine kapılıyorum,
Hep beni düşündüğüne, sevdiğine inanıyorum.
Gerçi ben, beni sevebilecek, beni çekebilecek,
Senden başka birini zaten tanımıyorum.