.Hasret Şiiri - Vedat Polatdemir

Hasret ağlıyor du.
Oturduğu iskemlenin,
sertliğinden şikâyet duyan
kaba etinin üstünde:
Camın buğusuna yazdığı adıma,
bakarak iç çekiyordu.
İlkin adının hasret oluşuna….
Sonrasın da vücudun bir yerine,
Habis gibi yapışan hasretine…
Küfrediyordu hasret…
Ağızlar dolusu lanetler savuruyordu.
Nasibini İlk hasreti alıyor,
Sonra yaşadığı dört duvar…
Ve kaderine ahkâm kesiyordu.
Çok düşündü,
Çok kereler kararını da verdi aslında
Yapmayacaktı
Olmayacaktı
Hiç özlemeyecek
Aslında hiçte sevmeyecekti
En güzeli de onun için:
Çekip gidecekti buralardan.
Hiç canın acıdığını hissetmeden.
Her tarafı kesik “gideceğim” diyordu.
Hasretini bırakıp adını da,
değiştirmek şartıyla kaçacaktı kendinden.
Hasret ağlıyor du, iskemlenin üstünde…
Cigarasız dudaklarında tuzlu bir tad
Sıcak bir şeyler akıp giderken içinde,
sondu sanki ve artık;
………………………………………….
Camın buğusunda,bir ad yoktu…..