Haso ü naze Şiiri - Ömer Demir 2

Nazé’dir zîla vadisinin nadide gülü
Kavalcı Hasan’a kaptırmıştı gönlünü
Hasan ki hem yetim hem garibandı
Aşk-ı hakikati bulan güzel insandı

Naze nehir kıyısında Hasan ile buluşur
Bu gizli görüşmelere naze’nin canı sıkılır
İste babamdan der, bak gören olur
Ben ağanın kızıyım, laf edenler çok olur

Ağanın divanına çıkar hasan ile Qulixan
Zor şartlar öne sürer ağa denen o çiyan
Koyunlarla bahçeye yedi yıl bakılacak
Ağanın düşüncesi hasan dayanmayacak

Hakarri miri gelir, nazeyi ister ağadan
Naze aldığı tüfekle kovar onları odadan
Yedi yılın sonunda hasan nazeyi alır
Çok çalışan hasının bedeni hastalanır

Hasan bir sığıntıdır Qulixan’ın evin de
Hastalığı artmıştır gidemez bir hekime
Naze biçaredir, hergün kahrolur durur
Dokunamaz sevdiğinin kanayan bedenine

Qulixan dayanamaz eşinin şekvasına
Hasan’ı alıp götürür bir ağacın altına
Naze ağıtlar yakar görmeyince canını
O öldü deselerde inanmaz yalanlarına

Babası ertesi gün mire bir haber yollar
Naze’nin gözlerinden durmadan yaşlar akar
Hasan’ın ölmediğini millete söyleyince
Hasan’ın öldüğüne imam şahitlik yapar

Mirin düğün alayı köyün nehrinden geçer
Hasan’ı gören naze, hızlıca attan iner
Hasan’ın bedeninden kan aktığını görünce
Naze çok ağlayarak kendinden nefret eder

Hasan yaşlı gözlerle, yanık türküler söyler
Hiç kimsesi kalmadı, ondan yüreği yanar
Canımı al diyerek yaradana yalvarır
Bir ağaç gölgesinde ruhunu teslim eder