Hasbihalilen Şiiri - Seyfi Karaca

Dösten düsten yaradan sökün olup
Kök saldigi topraginda aska düsüp atesinde yanmaksa
Sokulup hancerin sizmis senden evvel gizlendigin kalbime
Köskün sarayin olmus ben bana senden sonra hükümsüz
Ne bilirdim ki kirpiklerin beni vuran gözlerine baygin büyülenerek
Dediler ki elalemler neyin sarabidir icmissin sarhosundan belli
Sirrimsin
Sevincimsin
Sevgilimsin
Sevdana sefil seyran olali doruktaki dag
Dagdaki kar
Dagin üstündeki ay
Engindeki vadiler yokustaki ormanlar susmus
Seni beni gezer dolasir sazlar mizikalar bizi dillenir uzaklar
Söyler söyler bir daha
Kirpigine damlalar düstükce yasamanin bunca müjdesi nesesi
Icimizde yandigi yerden konusur hasret
Yagdikca düsen damlalar serinlik olsun diye körükleyen köze
Rüzgarin susmak bilmeyen sarilmis kucaklaridir sen ben..
Yol üstünde bir dünya sögütlük cimenlik
Iklim üstünde toprak cicek böcek ve hasbihali hülya insan
Gölgelerine sonrayi birakip giderek sonsuzlugun sarkaci zaman
Kuslar kendi kanatlarina cirpiniyor kumsal kendi dalgalarina
Cikip geliyorsun gittigim yerden hic dönmemeye bana
Hasbihalen hic gitmedigin aklima fikrime birden
Gündüzmüs geceymisim
Sarhosumda seninle dogan günaydin..

Kasim / 20

Kasin / 20