Hasbihal Şiiri - Erdem Calikoglu

Gök gürültüsünde gerçekliği anlamıştım,
Yağmur damlaları vururdu şakaklarıma,
Ürkerdi sensiz yüreğim her yıldırım çaktığında,
Oysa ben gülüşünde hayallerde dalmıştım.

Fırtınalara bırakmıştım solmuş bedenimi,
Rüzgarlarda savrulurdu yorgun düşmüş ellerim,
Alırdım meltemi arkama, seyre dururdum hırçın dalgaları, tutardım nefesimi,
Bi çare beklerdim, limana yanaşan her gemide seni, sevgilim.

Islak toprak kokusunu severdim oysa,
Değer derdim her fırtına,
Islanmış bedenimle çıkardım yolculuğa bilinmez ormanlarda,
Bilmezdim ki kaybolmayı gamzelerinde her güldüğünde çıkan ortaya.

Alabora olmuş gemilerin yardım çığlıkları misali,
Haykırışlarım bıktırırdı gök kubbeyi,
Duymazdın sessizliğimi ama melekler inlerdi,
Her damlada bulurdum senliğini, birlikteliğimizi.

Bulutsuz gecelerde gülümserdi yıldızlar,
Anlarmışçasına sana olan aşkımı, sevgimi,
Aydınlatırdı arşı azamı senle dolan bu yüreğim, olsa da her yer zifiri,
Gözlerinde keşfedilmemiş yıldızlar, olurdu benim yolum, halbu ki.

Bülbüller öterdi, saka kuşları şarkılarla anlatırdı ebedi sevgimi,
Manolyalar kıskanırdı kokunu, Orkideler ise güzelliğini,
Güller açardı siyah beyaz Dünyamda bir görse seni,
Papatyalarla dolardı uçsuz bucaksız topraklar, resmederken hayalim seni.

Sabahsız gecelerde dalardı gözlerim gözlerine,
Umutla parıldardı galaksiler, sana kavuşma umuduyla,
Güneş yakar geçerdi tenimi, değmese ellerim ellerine,
Gel gör ki, seni öylesine severken ben, bırak uyumayı, yaşamayı unutmuşum hatırladım kendimi.

Bil ki, her zikrettiğimde yaradanı,
Gelirsin aklıma, şiirlerde anarım adını,
Ama bil ki, bu ruhun aldığı her nefeste,
Daha da çok seviyor olacağım seni, olsak da uzak bir birimize