ben hiç seni görmedim...
güz bestesi gözlerini
bahara düşen kokunu
dağ eteklerini saran sisli saçlarını
şafak ayazında üşümüş gamzelerini
ay halesiyle büyüyen düşlerini
cinnet cinnet yüreğimi közlerken
gonca gonca seni hissettim...
ben hiç deniz görmedim...
gözlerinde okyanuslar göyünürken
sabrın derin ummanlarında kaybolurken
sıcak çöl serabına yalın ayak yürürken
bahar görmemiş ırmak ırmak akarken
mavi kuş telaşı seni anlatıp, beni öldürürken
durgun yaşlar dağa taşa yağarken
yemin ettim, sensiz var olan denizler arsız
mavi düşlerde uzun uzadıya seni gördüm...
ben hiç kimseyi böyle sevmedim...
sevda ezgileri dudaklarımı kuruturken
aşk, sükût giymiş gecelerde
bir insanda yokluk neymiş
gel gör sensizlik hayalleri nasıl üşürmüş.
atıyorum kendimi
yandıkça, sensizliğin uçurumundan
yanmak yetmez bu sevdayı anlatmaya.
pınar olup akmak gerek bu susuz hasbahçeye...
Kayıt Tarihi : 9.11.2022 14:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Vuslat saatlerinde yazdım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!